คำกริยาทั่วไป

คำกริยาทั่วไป คือ คำกริยาที่ไม่เกิดร่วมกับคำนาม ไม่มีหน่วยคำแสดงบุรุษ พจน์ หรือจุดหมายรวมอยู่ด้วย

แต่อาจเกิดร่วมกับการณ์ลักษณะได้ (Padden, 1990 :119)

คำกริยาทั่วไปในภาษามือไทยมักจะเป็นเป็นกริยาแสดงสภาพ อาการ และ/ หรืออารมณ์ความรู้สึก

ท่ามือของกริยานี้เป็นท่ามือเดี่ยวแยกจากคำนามที่เป็นประธานและกรรม ตัวอย่างเช่น

“พ่อรักแม่”

“ฉันคิด”

คำกริยาทั่วไปในภาษามือไทยมี 2 ชนิด คือ

1. สกรรมกริยา คือ คำกริยาที่มีกรรม เช่น “ชอบ” “รัก”

1.1 ในกรณีที่ประธานและกรรมเป็นบุคคล เช่น “พ่อรักแม่” มีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้

หรือ

1.2 ในกรณีที่ประธานเป็นบุคคล และกรรมเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่บุคคลหรือสิ่งของ

เช่น “แม่ชอบแตงโม”

“ยายชอบแมว”

จะมีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้

[ [ O ] [ S ] [ V ] ]

2. อกรรมกริยา คือ คำกริยาที่ไม่มีกรรม เช่น “คิด” “เข้าใจ” “หิว” “อ้วน”

ตัวอย่างเช่น “เขาหิว”

“เขาอ้วน”

มีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้

[ [ S ] [ V ] ]

ทั้งนี้ท่ามือกริยาอาจมีการณ์ลักษณะร่วมด้วย เช่น “กำลังคิด”

และอาจมีลักษณนามของประธานเกิดร่วมด้วย

ในภาพรวมโครงสร้างภาษามือไทยของคำกริยาทั่วไปเป็นดังนี้