คำกริยาบ่งอาณาบริเวณ
คำกริยาบ่งอาณาบริเวณ คือ คำกริยาที่บอกการกระทำหรือการเคลื่อนไหว ซึ่งเกิดร่วมกับหน่วยคำแสดงตำแหน่งจุดหมาย
หรือพื้นที่ของการกระทำหรือการเคลื่อนไหวนั้นๆ เช่น ถือ หยิบ ต่อย เดิน กริยาบ่งอาณาบริเวณอาจมีลักษณนามของกรรม
รวมอยู่ด้วย และกริยาบางคำอาจมีลักษณะการกระทำของประธานและ/หรือลักษณนามของประธานร่วมด้วย
(ดัดแปลงจาก Padden 1990: 119)
คำกริยาบ่งอาณาบริเวณในภาษามือไทยอาจมีกรรมหรือไม่มีก็ได้ แต่จำเป็นต้องมีตำแหน่งจุดหมายหรือพื้นที่ของการกระทำ
หรือการเคลื่อนไหวของกริยาจากตำแหน่งหนึ่งไปยังตำแหน่งเป้าหมายเสมอ เช่น
คำกริยาบ่งอาณาบริเวณในภาษามือไทยที่ใช้กันมี 2 ชนิด คือ
1. สกรรมกริยาซึ่งรวมลักษณนามของกรรม และมักจะแปรตามชนิดของนามที่เป็นกรรม
ในบางกรณีท่ามือกริยารวมกรรมด้วย โดยมีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้
ตัวอย่างเช่น
ท่ามือกริยานี้อาจแปรตาม(ลักษณะการกระทำกริยาของ)ประธาน เช่น
ซึ่งมีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้
2. อกรรมกริยา ตัวอย่างเช่น เดิน ซึ่งอาจรวมลักษณะการกระทำกริยาและ/หรือลักษณนาม
ของประธานด้วย เช่น
(ฉัน)เดิน
พ่อเดิน
แมวเดิน
ในกรณีเช่นนี้โครงสร้างภาษามือไทยจะเป็นดังนี้
โดยสรุปแล้วโครงสร้างวากยสัมพันธ์ของคำกริยาบ่งอาณาบริเวณในภาษามือไทยเป็นดังนี้
