  |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
||
|
||||
|
คำกริยาทั่วไป คือ คำกริยาที่ไม่เกิดร่วมกับคำนาม ไม่มีหน่วยคำแสดงบุรุษ พจน์ หรือจุดหมายรวม อยู่ด้วย แต่อาจเกิดร่วมกับการณ์ลักษณะได้ (Padden, 1990 :119) | |||
| คำกริยาทั่วไปในภาษามือไทยมักจะเป็นเป็นกริยาแสดงสภาพ อาการ และ/ หรืออารมณ์ความรู้สึก ท่ามือของกริยานี้เป็นท่ามือเดี่ยวแยกจากคำนามที่เป็นประธานและกรรม | ||||
|
ตัวอย่างเช่น
|
 |
||
| คำกริยาทั่วไปในภาษามือไทยมี 2 ชนิด คือ | ||||
| 1. สกรรมกริยา คือ คำกริยาที่มีกรรม เช่น “ชอบ” “รัก” | ||||
| 1.1 ในกรณีที่ประธานและกรรมเป็นบุคคล เช่น “พ่อรักแม่” มีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้ | ||||
 |
||||
| หรือ | ||||
 |
||||
1.2 ในกรณีที่ประธานเป็นบุคคล และกรรมเป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่ใช่บุคคลหรือสิ่งของ |
||||
ตัวอย่างเช่น
|
||||
| จะมีโครงสร้างภาษามือไทยดังนี้ | ||||
 |
||||
| 2. อกรรมกริยา คือ คำกริยาที่ไม่มีกรรม เช่น “คิด” “เข้าใจ” “หิว” “อ้วน” | ||||
ตัวอย่างเช่น
|
||||
|
||||
 |
||||
| ทั้งนี้ท่ามือกริยาอาจมีการณ์ลักษณะร่วมด้วย เช่น “กำลังคิด” และอาจมีลักษณนามของประธานเกิดร่วมด้วย | ||||
| ในภาพรวมโครงสร้างภาษามือไทยของคำกริยาทั่วไปดังนี้ | ||||
 |
||||
|
||||
